On Earth We're Briefly Gorgeous by Ocean Vuong

★On Earth We're Briefly Gorgeous

~Ocean Vuong

 ژانر: bildungsroman, epistolary novel

“They say nothing lasts forever but they're just scared it will last longer than they can love it.”

لیتل داگ، یه پسر حدودا بیست ساله‌ی ویتنامی-آمریکاییه که در حال نوشتن یه نامه برای مادر بی‌سوادش، یه بازمانده‌ی جنگیه. میگن وقتی برای کسی نامه می‌نویسیم انگار بیشتر حرف‌هایی رو می‌زنیم که خودمون لازم داریم بشنویمشون تا مخاطب نامه. حالا که معلوم نیست هیچوقت مادر بتونه این نامه رو بخونه، لیتل داگ قصه‌ی پردردی رو می‌نویسه و از زخم‌هایی که پنهانشون کرده، حرف میزنه. کلمات رو جوری کنار همدیگه می‌چینه انگار انگشت‌های دست‌های لرزونش باشن و برای زنده موندن ماهیِ خاطرات، آب رو نگه دارن. توی این نامه از کودکی پر از خشونت و توامانش با عشق می‌گه. از مادری که دست‌هاش برای نوازش کردن ساخته نشده بودن، از مادربزرگی که هنوز در خاطرات جنگ ویتنام زندگی می‌کنه، از اولین عشقش به پسری به اسم ترِوِر که در دل یه شهر کوچک آمریکایی، در میان اعتیاد و زخم‌های پنهان، شکوفه می‌زنه و چیزی که درباره‌ی شکوفه‌های زیبا وجود داره اینه که وقتی زیرشون فندک بگیری، با صحنه‌ی دلخراشی، می‌سوزن. این کتاب درباره‌ی مهاجرت، تاثیرات زبان و باورهای عامیانه هم چیزهای جالبی رو توی خودش گنجونده. مثلا این‌که اسم لیتل داگ به این دلیل توسط مادربزرگش انتخاب شده که طبق یه باور ویتنامی قدیمی، اگه اسم بچه رو از روی چیز ضعیف یا تحقیرآمیز انتخاب کنید، ارواح خبیث و شرور نمی‌تونن بهش آسیبی برسونن.

اگر دنبال یه داستان عمیق درباره پیدا کردن زیبایی‌هایی که دقیقا قبل از ناپدید شدنشون به وجود میان، رنج‌های به ارث گذاشته شده و کشمکش بین گذشته و حال می‌گردید، این روایت لطیف شاعرانه و پرغم برای شماست.

🦋بخش کوتاهی از متن کتاب:

“You once told me that the human eye is god's loneliest creation. How so much of the world passes through the pupil and still it holds nothing. The eye, alone in its socket, doesn't even know there's another one, just like it, an inch away, just as hungry, as empty.”