Tomorrow, and Tomorrow, and Tomorrow by Gabrielle Zevin

★Tomorrow, and Tomorrow, and Tomorrow

~Gabrielle Zevin

ژانر: fiction, romance

“It isn’t a sadness, but a joy, that we don’t do the same things for the length of our lives.”

اسم کتاب Tomorrow, and Tomorrow, and Tomorrow از یکی از معروف‌ترین مونولوگ‌های شکسپیر تو نمایشنامه‌ی Macbeth گرفته شده؛ جایی که مکبث بعد از مرگ همسرش، یه مونولوگ تلخ و فلسفی درباره‌ی گذر زمان می‌گه. (توی quote کتاب آوردیمش) و داستان هم با همین تم پیش میره.

سم و سیدی اولین‌بار وقتی بچه بودن، همدیگه رو توی بیمارستان ملاقات می‌کنن و درباره‌ی بازی‌های ویدیویی حرف می‌زنن. سال‌ها بعد، توی ایستگاه مترو دوباره هم رو می‌بینن و این دیدار، شروع ساختن یه دنیای تازه‌ست. با راه‌اندازی یه استودیوی بازی‌سازی تو دهه‌ی 20 سالگیشون، زندگی‌شون گره می‌خوره به خلق چیزهایی که قراره میلیون‌ها نفر تجربه‌ش کنن. اما هر تجربه‌ی جدید، یه سری بحران رو همراه خودش میاره: دردهای قدیمی، رنج، سوتفاهم، و لحظاتی که آدم بین ادامه دادن و رها کردن، نمی‌دونه باید کدوم رو انتخاب کنه یا این‌که انتخاب درست، چیه؟

این کتاب قصه‌ی آروم، دلنشین و خوندنی دوتا آدم در سال‌های مختلف زندگیشونه که حتی اگه هیچ‌وقت عاشقِ هم نشن، (البته ما چه می‌دونیم چی میشه؟🙏🏻 اسپویل هم که نمی‌کنیم) اما بیشتر از هر عشق معمولی، برای هم مهمن. از دوستی‌های کودکی تا شراکت‌های کاری و از خنده‌های پشت مانیتور تا سکوت‌های طولانی بین پروژه‌ها، دنبال پیدا کردن خودشون می‌گردن و توی این مسیر از همدیگه هم جدا نمی‌شن.

★این کتاب موردعلاقه‌ی چه کسایی میشه؟

کسایی که آثاری مثل radio silence و a little life رو دوست داشتن! اگه این دو تا کتاب بچه‌ای داشتن که عاشق بازی‌های ویدیویی و ساختن دنیاهای جدید بود، بدون شک tomorrow, and tomorrow, and tomorrow می‌شد. از نظر روایتی هم یه ذره هم به normal people شباهت داره.

اگه دنبال یه داستان که روابط پیچیده انسانی رو به تصویر کشیده باشه، دیالوگ‌های احساسی به‌یادموندنی و یه روایت عمیق که تا مدت‌ها تو ذهنت تکرار شه هستید، این کتاب بهترین انتخاب برای شماست. to drown in, and to find yourself in the process.

👾بخشی از متن کتاب:

“When they had been deciding what to call their company all those years ago, Marx had argued for calling it Tomorrow Games, a name Sam and Sadie instantly rejected as "too soft." Marx explained that the name referenced his favorite speech in Shakespeare, and that it wasn't soft at all.

"Do you have any ideas that aren't from Shakespeare?" Sadie said.

To make his case, Marx jumped up on a kitchen chair and recited the "Tomorrow" speech for them, which he knew by heart:

Tomorrow, and tomorrow, and tomorrow,

Creeps in this petty pace from day to day,

To the last syllable of recorded time; 

And all our yesterdays have lighted fools

The way to dusty death. Out, out, brief candle!

Life's but a walking shadow, a poor player,

That struts and frets his hour upon the stage,

And then is heard no more. It is a tale

Told by an idiot, full of sound and fury, 

Signifying nothing.

"That's bleak," Sadie said.

"Why start a game company? Let's go kill ourselves," Sam joked.

"Also," Sadie said, "What does any of that have to do with games?"

"Isn't it obvious?" Marx said.

It was not obvious to Sam or to Sadie.

"What is a game?" Marx said. "It's tomorrow, and tomorrow, and tomorrow. It's the possibility of infinite rebirth, infinite redemption. The idea that if you keep playing, you could win. No loss is permanent, because nothing is permanent, ever."

"Nice try, handsome," Sadie said. "Next.”